Foto's Buikdansen bij Yonina

Donderdag 13 oktober 2011

Daar staan we dan om half negen in een waterig voorjaarszonnetje bij de McDonalds’s in Joure: 14 Famkes worden over drie auto's verdeeld en vertrekken richting het Olympisch Stadion, waarna we de tram naar Yonina pakken. Tegen 11.00 uur komen we aan in de Schubertstraat: mooi statig huis met een grote kamer waarin wij veertienen met gemak passen. We worden gastvrij ontvangen door Yonina en haar assistente met een glaasje muntthee. Nadat we dat geproefd hebben krijgen we gelukkig nog een mok koffie, zodat die verslaving ook weer gestild is en kan de les beginnen. Opvallend is vaak dat degene die de les gaat geven vraagt: `En wat wil je vandaag leren.` Nou geen idee, ja iets over buikdansen en wat daarbij komt kijken. Nou wulps kijken en verleidelijk lachen en dit volhouden leren we als eerste. Even daarvoor vertelt Yonina uit welk land zij afkomstig is: geboren in Libanon uit Joodse ouders en opgegroeid in New York; je hoort nog steeds (woont al meer dan 30 jaar in Nederland en maakte carrière als aangeefster van prijzen in de Willem Ruys-show) dat zij een Amerikaans accent heeft, terwijl dit niet echt storend is. Op de stoel zittend krijgen we de eerste beginselen van het voetenwerk uitgelegd; het zijn maar drie kleine pasjes die in de dans gebruikt worden: je komt nauwelijks van je plaats tijdens het dansen. Het heupwiegen: de voet verplaatsen, de hand op de heup en iets zijwaarts de heup omhoog wiegen zorgt voor veel gelach. Dit kan je dus om en om doen, waardoor de muntjes aan onze pas gekochte sjaals opgewekt klinken. In de kring oefenen we verschillende passen, maar om dat allemaal onder de knie te krijgen, kunnen we nog wel vier keer een dagje naar Amsterdam. Tegen 1 uur is het tijd voor de lunch die de assistente voornamelijk bij de Turkse winkel heeft gekocht: allerlei lekkernijen: Turkse pizza, hoemoes smeren op een stukje Turks brood, dunne plakjes witbrood met aardbeien, kortom het smaakt goed. Tegen twee uur nemen we afscheid van Yonina en haar assistente, waarbij in een lekker warm zonnetje bij de voordeur, nog enkele foto’s gemaakt worden.
We nemen de tram naar de binnenstad en hebben reuze lol, vooral met de bestuurder, maar ook de andere passagiers worden aangestoken door ons enthousiasme. In het centrum aangekomen troont onze lady Grace ons mee naar de “negen straatjes”. Dit is achter het paleis op de Dam en nog een stukje verder. We bezoeken verscheidene tweede hands kledingzaakjes, met echt mooie spullen! waar één van ons een mooie cocktailjurk scoort. We strijken neer op een terrasje, waar een waarschijnlijk werkende moeder ons zegt dat ze echt om vier uur moet sluiten. Wij nemen genoegen met een heerlijk kop thee met voortreffelijke eigengemaakte cheese-cake die we in precies 15 minuten verorberen waarna zij nog vijf minuten heeft om de boel aan kant te maken. Daarna bezoeken we nog een aantal mooie winkels in de duurdere prijsklasse en strijken vervolgens op een terrasje neer voor een heerlijk glaasje wijn op het Leidse Plein; het Lieverdje staat er nog steeds. Je gelooft het waarschijnlijk niet maar we zijn zeker wel 20 maal gefotografeerd door allerlei mensen. Tja wat wil je ook als er zoveel rode hoeden lopen! Tegen zes uur wordt het tijd voor steviger kost dan de cheese-cake en settelen we ons, inmiddels zijn we met z’n zevenen, op advies van, alweer lady Grace, in restaurant Ibiza in de Regeliersdwarsstraat. We laten ons het eten goed smaken met natuurlijk een glaasje met daarin al dan niet water en wijn. We sluiten af met een kopje koffie en voor 1 persoon lekkere brownie-cake en nemen de tram terug naar de auto´s bij het Olypmisch Stadion en vandaar weer richting Joure.
Het is een enerverende, hilarische dag geweest en we hebben allemaal intens genoten!

Lieve RedHat groeten van
Afke de Vries